کتاب حاضر، بخش هایی از مقالات چاپ شده ی زنده یاد در زمان حیات وی که در مطبوعات گوناگون به چاپ رسیده بود را شامل می شود و به همت خانواده ی محترم آن مرحوم (علی الخصوص فرزند فرهیخته اش که دستی بر قلم دارد) در دسترس اهل پژوهش قرار گرفته است.
سید نورالدین اکرامی ، از پیشتازان فرهنگ عامه ی رامسر(سخت سر) و حومه ـ و از مؤثرترین بانیان و مؤسس سَمَن های (انجمن مردم نهاد) آن منطقه بود . پژوهشگری سخت کوش و ظریف اندیش ـ که مجموعه ی تألیفات و مقالات بیشماری از خود بر جای گذاشته است .این انسان وارسته و چهره ی فعال را چهل سالی بود که می شناختم و آن هم در زمانی که در کتالُم و سادات محله ـ هر از گاهی در حلقه ی دوستان آرمانی در گوشه ای می نشست بی آن که مداخله ی سیاسی کند، تنها تحمل می کرد، اما از دل راضی در عرصه ی سیاسی نبود. چرا که عاشق فرهنگ عامه بود و آن هم در دوره ای که آرمان گرایی با آن همه نشریات و بولتن های جورواجور سیاسی و... برایش دلچسب نبود ، با این که ، آرمان خواهی ایده ایست را مردود نمی دانست ، اما افراط از آن را خطرناک می پنداشت.این ها را بارها در گفتمان دو نفره برایم بازگو می کرد .
یکی از نکاتی که بارها از زبان وی می شنیدم نیز همین بود که فرهنگ عامه در بین این همه نشریات سیاسی و بولتن های جورواجور غریب مانده است .وی از معدود جوانان دهه ی 60بود که با حوصله و وسواس اش به ویژه با پیگیری هایش به گذشتگان ـ فرهنگ عامه ، لایه های زیرین جامعه ی کوهپایه ای و فرهنگ گالشی که حافظه ی تاریخی را با خود دارد و به خوبی هم دریافته بود که باید دراین زمینه کاری کرد و به فکر نشریات پژوهشی بود.که خوشبختانه در دهه ی 70 کم کم با سر برآوردن نشریات پژوهشی محلی ، آرزویش با چاپ هر بخش از آن بر آورده می شد و با ارایه ی مقالات بیشماری از خود در مازندران و نشریات گیلان نام خود را بر سرزبان ها انداخت.که از شاخصین شان معرفی شاعران پرآوازه ی آن خطه از قبیل : علی ثابت قدم، هلاکو خلعتبری و... که شرح حال ثابت قدم خالق شعر مارکو ـ (مارکو نام کوهی در پنج کیلومتری شرق گیلان... از آستارا تا استار آباد.جلد 3.تألیف دکتر منوچهر ستوده.ص28) در شماره 52 نشریه گیله وا به قلم وی به همراه شرح حال نامداران آن خطه چاپ گردید.علی الخصوص لَه لَه نواز گالشی استاد «حسین علی امین چُرته» که اولین بار به قلم روانشاد اکرامی به ایران وگیلان و مازندران معرفی شد. و بعدها در نوار کاست «گیله لو» زنده یاد فریدون پوررضا از موسیقی وی بهره برده شد.
دهها نمونه از این دست پژوهش های میدانی را که از دهه ی 60آغاز کرده بود در طول این چند دهه توانسته بود از غرب اشکورات مازندران گرفته (حتا در تقسیم بندی ترانه ی رعنا را) تا به چالوس روستا به روستا جمع آوری و در دسته بندی ها و فصل بندی های منطقه ای و امروز به صورت کتاب جامع و کامل تحت عنوان «شعرها و ترانه های محلی رامسر» در دسترس خوانندگان قرار گرفته است. و امروز یکی از کتاب های پایه ای و کلاسیک و کامل در بخش اشکورات گیلان به حساب می آید.
آخرین باری که این رفیق چهل ساله و ازدست رفته ام را ملاقات کردم یک سال قبل از در گذشت اش بود در فصل پاییز با عطر و حال و هوای ابری اش همین که از340 پله ی سیمانی داشتیم بالا می رفتیم تا به نوک قلعه مارکو برسیم و می دیدم با چه حرارتی از تلاش اش در بازسازی این مسیر و بخش هایی از داخل قلعه برایم شرح می داد که بودجه اش را به چه سختی با یاری دوستانش گرفته بودند و همچنین نکو داشت زنده یاد دکتر منوچهر ستوده (خالق کتاب از آستارا تا آستاراباد) و دعوت اش در رامسر که سخنران اصلی آن مراسم هم خود دکتر ستوده بود و آن روز یاآور شدند که یکی از دغدغه های اصلی سالیان سال ام همین بود تا برایش در رامسر نکوداشت گرفته شود.(که جای گیلان در این بین خالی ماند ، چرا ؟ هنوز بر ما مشخص نشده است !!! و خوشحال بود که به آرزوی دیرینه ی خود رسیده است.مهمتر از آن دکتر منوچهر ستوده هم از وی و همفکرانش راضی بود.(ناگفته نماند چند روز قبل تر ـ 16 مهرماه سال1383 که این آیین برگزار شود با نگارنده تماس گرفت و با چه شورو حرارتی مرا به رامسر دعوت تا در مراسم شرکت نمایم که متأسفانه در بیمارستان مورد عمل جراحی قرار گرفته بودم)وقتی به نوک قلعه رسیدیم مرا برد به بالای یکی از ستون های مُشرف به دریا و ساحل که تمام منطقه ی رامسر و تنکابن را می شد در آن مشاهده نمود و رو به دریا و حاشیه های منطقه اش گفت: «می بینی خشتاونی جان؟!
تعقیب و دربه دری و خون های ریخته شده ی به حق و ناحق از این بالا لمس شان نمی کنی؟ برای همین است که این «مارکو» با نجابت اش و با سرسختی سال های طولانی خود داستانش را به ما وانهاده است .یا واگویه های آیندگان آن شده باشد و...» دیدم گونه هایش خیس اشک هست و دارد از من پنهان اش می کند .انگار همین دیروز بود!
در طول رفاقت چهل ساله ام با زنده یاد اکرامی با این که با لهجه ی گیلکی گالشی تکلم می نمود ، هیچ زمان نتوانستم وی را از تالش جدا سازم .چرا که بیشتر از من با هنرمندان شناخته شده ی تالش در ارتباط بود و می شناخت و هر بار که وی را می دیدم اطلاعات هنر و ادبیات تالش را از وی می گرفتم و مدیون صمیمیت رفتارش می شدم و با همین تعاریف ساده می فرمود گالش و تالش در یک خانه اند و امروز نبودن اش چقدر سخت است و قلم قدرت مندش حالا حالاها در منطقه خالی خواهد ماند و درپایان با چند سطر از شعر ثابت قدم که خیلی دوست اش داشت :
مُ تاریخ هزاران ساله دارِم
مُ از جور زمانه ناله دارِم
ندانی درد می درمانِ دردِ
خدا نه دانه مِ عمر سالگردِ
چشمم میزبان مقالات اش است که با همت فرزندش سید عباس اکرامی آراسته شده و با توجه به وسعت قلمی که داشت و در طول عمر با عزت اش با تولید فکر (فرهنگی پژوهشی) ریشه های جانش را در این راه نهاد.اکرامی انسانی شریف و اثر گذار بود، جای قلمش تا سال ها خالی خواهد ماند!
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
<-PollName->
دریافت کدهای جاوا برای وبلاگ
شما
عضویت سریع
